Wirtuozeria zbrodni

O swoistej "wirtuozerii zbrodni" pisze dr Aleksander Korman w swoim referacie "Ukraińska Powstańcza Armia na terenach II Rzeczypospolitej Polskiej i jej stosunek do ludności polskiej" , opublikowanym w czasopiśmie "Na Rubieży" Nr 35/1999.

"Depolonizacja ziem wschodnich, rozpoczęta jeszcze za czasów I Rzeczypospolitej Polskiej, od pierwszego rozbioru Polski -1772 roku przez zaborców: rosyjskiego i austriackiego, była później konsekwentnie stosowana i zakończona już na terytorium II Rzeczypospolitej Polskiej przez terrorystów OUN-UPA, w zasadzie w roku 1945.

W rezultacie zabójstw indywidualnych, a potem mordów zbiorowych i rzezi kresowej ludności polskiej, terroryści OUN, a później OUN-UPA w okresie II wojny światowej - w latach 1939-1945 i jeszcze kilka lat po jej zakończeniu, zabili - przyjmując szacunkowo - około 500.000 Polaków, przy czym większość zginęła w tak straszliwych okolicznościach i z zastosowaniem tak wymyślnych tortur, przede wszystkim fizycznych, a niekiedy i psychicznych, że cywilizowany człowiek XX w. nie może tego pojąć i w to uwierzyć. Oprawcy OUN-UPA zabijali z chęci i potrzeby zabijania, aby drwić i rozkoszować się bestialskim okrucieństwem swoim, aby upajać się widokiem tortur, męczarnią zarówno dorosłych jak i dzieci oraz rozpaczą bezbronnych ofiar.

Znany rosyjski literat Aleksander Sołżenicyn wymienił ponad 50 metod tortur stosowanych w śledztwie przez NKWD np. zdejmowanie paznokci czy przypalanie ciała rozpalonym papierosem. Członkowie OUN-UPA - banderowcy prześcignęli znacznie NKWD stosując o wiele liczebniejsze i okrutniejsze rodzaje tortur wobec Polaków a niekiedy i wobec swoich rodaków nie akceptujących ich zbrodnicze praktyki. W UPA występowała w zasadzie solidarność zbrodnicza wśród jej członków. Każdy kandydat na członka UPA musiał najpierw dokonać zbrodni zabójstwa "Lacha" np. w mieszanym małżeństwie polsko-ukraińskim zabić matkę Polkę lub ojca Polaka, względnie kogoś wskazanego np. dziecko, aby móc być dopuszczonym do złożenia przysięgi i zostać członkiem UPA. Różnorodność stosowanych wobec Polaków tortur i okrucieństw, a także pozbawienie życia przez zastrzelenie, nie było dowolne według uznania sprawcy. Z reguły rodzaj tortur czy okrucieństwa był ustalany przez banderowski tzw. komitet rewolucyjny.

Dla przykładu, wymienię - na życzenie - niektóre przypadki stosowanych - przez terrorystów OUN-UPA -w praktyce tortur fizycznych i okrucieństw, wobec mężczyzn, kobiet i dzieci narodowości polskiej, jakie stwierdziłem w wyniku wieloletnich niezależnych prac badawczych:

1. Wbijanie dużego i grubego gwoździa do czaszki gtowy.
2. Zdzieranie z głowy włosów ze skórą (skalpowanie).
3. Zadawanie ciosu obuchem siekiery w czaszkę głowy.
4. Zadawanie ciosu obuchem siekiery w czoło.
5. Wyrzynanie na czole „orła".
6. Wbijanie bagnetu w skroń głowy.
7. Wyłupywanie jednego oka.
8. Wybieranie dwoje oczu.
9. Obcinanie nosa.

10 . Obcinanie jednego ucha. 

12.Obrzynanie obydwu uszu.

1. Przebijanie zaostrzonym grubym drutem ucha na wylot drugiego ucha.
2. Obrzynanie warg.
3. Obcinanie języka.
4. Podrzynanie gardła.
5. Podrzynanie gardła i wyciąganie przez otwór języka na zewnątrz.
6. Podrzynanie gardła i wkładanie do otworu szmaty.
7. Wybijanie zębów.
8. Łamanie szczęki.
9. Rozrywanie ust od ucha do ucha.
10. Kneblowanie ust pakułami przy transporcie jeszcze żywych ofiar.
11. Podcinanie szyi nożem lub sierpem.
12. Zadawanie ciosu siekierą w szyję.
13. Pionowe rozrąbywanie siekierą głowy.
14. Skręcanie głowy do tyłu.
15. Robienie miazgi z głowy przez wkładanie głowy w ściski zaciskane śrubą.
16. Obcinanie głowy sierpem.
17. Obcinanie głowy kosą.
18. Odrąbywanie głowy siekierą.
19. Zadawanie ciosu siekierą w szyję.
20. Zadawanie ran kłutych w głowie.
21. Cięcie i ściąganie wąskich pasów skóry z pleców.
22. Zadawanie innych ran ciętych na plecach.
23. Zadawanie ciosów bagnetem w plecy.
24. Łamanie kości żeber klatki piersiowej.
25. Zadawanie ciosu nożem lub bagnetem w serce lub okolice serca.
26. Zadawanie ran kłutych nożem lub bagnetem w pierś.
27. Obcinanie kobietom piersi sierpem.
28. Obcinanie kobietom piersi i posypywanie ran solą.
29. Obrzynanie sierpem genitalii ofiarom płci męskiej.
30. Przecinanie tułowia na wpół piłą ciesielską.
31. Zadawanie ran kłutych brzucha nożem lub bagnetem.
32. Przebijanie brzucha ciężarnej kobiecie bagnetem.
33. Rozcinanie brzucha i wyciąganie jelit na zewnątrz u dorosłych.
34. Rozcinanie brzucha kobiecie w zaawansowanej ciąży i w miejsce wyjętego płodu, wkładanie np. żywego kota i zaszywanie brzucha.
35. Rozcinanie brzucha i wlewanie do wnętrza wrząteku-kipiącej wody.
36. Rozcinanie brzucha i wkładanie do jego wnętrza kamieni oraz wrzucanie do rzeki.
37. Rozcinanie kobietom ciężarnym brzucha i wrzucanie do wnętrza potłuczonego szkła.
38. Wyrywanie żył od pachwy, aż do stóp.
39. Wkładanie do pochwy - vagina rozżarzonego żelaza.
40. Wkładanie do vaginy szyszek sosny od strony wierzchołka.
41. Wkładanie do vaginy zaostrzonego kołka i przepychanie aż do gardła, na wylot.
42. Rozcinanie kobietom przodu tułowia ogrodniczym scyzorykiem, od vaginy, aż po szyję i pozostawienie wnętrzności na zewnątrz.
43. Wieszanie ofiar za wnętrzności.
44. Wkładanie do vaginy szklanej butelki i jej rozbicie.
45. Wkładanie do analu szklanej butelki i jej stłuczenie.
46. Rozcinanie brzucha i wsypywanie do wnętrza karmy dla zgłodniałych świń tzw. osypki, który to pokarm wyrywały razem z jelitami i innymi wnętrznościami.
47. Odrąbywanie siekierą jednej ręki.
48. Odrąbywanie siekierą obydwóch rąk.
49. Przebijanie dłoni nożem.
50. Obcinanie palców u ręki nożem.
51. Obcinanie dłoni.
52. Przypalanie wewnętrznej strony dłoni na gorącym blacie kuchni węglowej.
53. Odrąbywanie pięty.
54. Odrąbywanie stopy powyżej kości piętowej.
55. Łamanie kości rąk w kilku miejscach tępym narzędziem.
56. Łamanie kości nóg w kilku miejscach tępym narzędziem.
57. Przecinanie tułowia na wpół piłą ciesielską, obłożonego z dwóch stron deskami.
58. Przecinanie tułowia na wpół specjalną piłą drewnianą.
59. Obcinanie piłą obie nogi.
60. Posypywanie związanych nóg rozżarzonym węglem.
61. Przybijanie gwoździami rąk do stołu, a stóp do podłogi.
62. Przybijanie w kościele na krzyżu rąk i nóg gwoździami.
63. Zadawanie ciosów siekierą w tył głowy, ofiarom ułożonym uprzednio głową do podłogi.
64. Zadawanie ciosów siekierą na całym tułowiu.
65. Rąbanie siekierą całego tułowia na części.
66. Łamanie na żywo kości nóg i rąk w tzw. kieracie.
67. Przybijanie nożem do stołu języczka małego dziecka, które później wisiało na nim.
68. Krajanie dziecka nożem na kawałki i rozrzucanie ich wokół.
69. Rozpruwanie brzuszka dzieciom.
70. Przybijanie bagnetem małego dziecka do stołu.
71. Wieszanie dziecka płci męskiej za genitalia na klamce drzwi.
72. Łamanie stawów nóg dziecka.
73. Łamanie stawów rąk dziecka.
74. Zaduszenie dziecka przez narzucenie na niego różnych szmat.
75. Wrzucanie do głębinowych studni małych dzieci żywcem.
76. Wrzucanie dziecka w płomienie ognia palącego się budynku.
77. Rozbijanie główki niemowlęcia przez wzięcie go za nóżki i uderzenie o ścianę lub piec.
78. Powieszenie za nogi zakonnika pod amboną w kościele.
79. Wbijanie dziecka na pal.
80. Powieszenie na drzewie kobiety do góry nogami i znęcanie się nad nią przez odcięcie piersi i języka, rozcięcie brzucha i wybranie oczu oraz odcinanie nożami kawałków ciała.
81. Przybijanie gwoździami małego dziecka do drzwi.
82. Wieszanie na drzewie głową do góry.
83. Wieszanie na drzewie nogami do góry.
84. Wieszanie na drzewie nogami do góry i osmalanie głowy od dołu ogniem zapalonego pod głową ogniska.
85. Zrzucanie w dół ze skały.
86. Topienie w rzece.
87. Topienie przez wrzucenie do głębinowej studni.
88. Topienie w studni i narzucanie na ofiarę kamieni.
89. Zadźganie widłami, a potem pieczenie kawałków ciała na ognisku.
90. Wrzucenie dorosłego w płomienie ogniska na polanie leśnej, wokół którego ukraińskie dziewczęta śpiewały i tańczyły przy dźwiękach harmonii.
91. Wbijanie koła do brzucha na wylot i utwierdzanie go w ziemi.
92. Przywiązanie do drzewa człowieka i strzelanie do niego jak do tarczy strzelniczej.
93. Prowadzenie nago lub w bieliźnie na mrozie.
94. Duszenie przez skręcanie namydlonym sznurem zawieszonym na szyi, zwanym arkanem.
95. Wleczenie po ulicy tułowia przy pomocy sznura zaciśniętego na szyi.
96. Przywiązanie nóg kobiety do dwóch drzew oraz rąk ponad głową i rozcinanie brzucha od krocza do piersi.
97. Rozrywanie tułowia przy pomocy łańcuchów.
98. Wleczenie po ziemi przywiązanego do pojazdu konnego.
99. Wleczenie po ulicy matki z trojgiem dzieci, przywiązanych do wozu o zaprzęgu konnym w ten sposób, że jedną nogę matki przywiązano łańcuchem do wozu, a do drugiej nogi matki jedną nogę najstarszego dziecka, a do drugiej nogi najstarszego dziecka przywiązano nogę młodszego dziecka, a do drugiej nogi młodszego dziecka, przywiązano nogę dziecka najmłodszego.
100. Przebicie tułowia na wylot lufą karabinu.
101. Ściskanie ofiary drutem kolczastym.
102. Ściskanie razem dwie ofiary drutem kolczastym.
103. Ściskanie więcej ofiar razem drutem kolczastym.
104. Periodyczne zaciskanie tułowia drutem kolczastym i co kilka godzin polewanie ofiary zimną wodą w celu odzyskania przytomności i odczuwania bólu i cierpienia.
105. Zakopywanie ofiary do ziemi na stojąco po szyję i w takim stanie jej pozostawienie.
106. Zakopywanie żywcem do ziemi po szyję i ścinanie później głowy kosą.
107. Rozrywanie tułowia na wpół przez konie.
108. Rozrywanie tułowia na wpół przez przywiązanie ofiary do dwóch przygiętych drzew i następnie ich uwolnienie.
109. Wrzucanie dorosłych w płomienie ognia palącego się budynku.
110. Podpalanie ofiary oblanej uprzednio naftą.
111. Okładanie ofiary dookoła słomą-snopem i jej podpalenie, czyniąc w ten sposób pochodnię Nerona.
112. Wbijanie noża w plecy i pozostawienie go w ciele ofiary.
113. Wbijanie niemowlęcia na widły i wrzucanie go w płomienie ognia.
114. Wyrzynanie żyletkami skóry z twarzy.
115. Wbijanie dębowych kołków pomiędzy żebra.
116. Wieszanie na kolczastym drucie.
117. Zdzieranie z ciała skóry i zalewanie rany atramentem oraz oblewanie jej wrzącą wodą.
118. Przymocowanie tułowia do oparcia i rzucanie w me nożami.
119. Wiązanie - skuwanie rąk drutem kolczastym.
120. Zadawanie śmiertelnych uderzeń łopatą.
121. Przybijanie rąk do progu mieszkania.
122. Przebijanie kołami dzieci na wylot.
123. Wleczenie ciała po ziemi, za nogi związane sznurem.
124. Przybijanie małych dzieci dookoła grubego rosnącego drzewa przydrożnego, tworząc w ten sposób tzw. „wianuszki".

Wymienione wyżej metody tortur i okrucieństw stanowią tylko przykłady i nie obejmują pełnego zbioru, stosowanych przez terrorystów OUN-UPA metod pozbawiania życia - polskich dzieci, kobiet i mężczyzn w męczarniach. Pomysłowość tortur była nagradzana. Sprawcy tortur i okrucieństw - tj. terroryści OUN-UPA - urządzali niekiedy makabryczne sceny, aby drwić i szydzić z ofiar. Na przykład: tułów z obciętymi rękami i nogami oraz obciętą głową ofiary, układali na „siedząco" pod ścianą zewnętrzną domu mieszkalnego, wystawiając je na publiczne „pośmiewisko". Czasami, rozwieszali jelita ofiary na ścianie wewnątrz izby z ukraińskim napisem - „Polska od morza do morza". Częstokroć, po dokonanej rzezi Polaków jeździli banderowcy powozem po wsi śpiewając i wiwatując przy akompaniamencie harmonii. Znany jest również przypadek zamordowania furtiana w kościele i obcięcia mu głowy oraz naigrywania się w ten sposób, że tułów banderowcy podparli z przodu i z tyłu ławką, a do rąk złożonych jak do modlitwy włożyli jego własną głowę. W innym przypadku, odrąbaną głowę ofiary dawali ukraińscy terroryści dzieciom do zabawy - kopania jej jak piłkę. Tortury psychiczne zadawane były na przykład rodzicom zmuszonym do oglądania szczególnie wymyślnych tortur zadawanych ich dzieciom lub dziecku..."

Ks. A.Kubasik wymienia w swojej książce również takie tortury jak choćby: przybijanie niemowląt do ściany z podpisem "polśkij oreł", obdzieranie ludzi ze skóry i posypywanie solą, wbijanie dzieci na kołki w płocie, rozdzieranie dzieci na pół, duszenie drutem kolczastym, zakopywanie żywcem w ziemi lub tylko po szyję tak by można było głowy kosić kosą itd .

Literatura :

1. A.Korman - Ukraińska Powstańcza Armia na terenach II Rzeczypospolitej Polskiej i jej stosunek do ludności polskiej - NA RUBIEŻY Nr 35/1999.
2. ks. A.Kubasik - Arcybiskupa A.Szeptyckiego wizja ukraińskiego narodu, państwa i cerkwi - Kraków 1999.