Plemię Wołynian zamieszkiwało tamtejsze tereny przez wiele lat. Jego przedstawiciele byli przedstawicielami Słowian. Nazwa plemienia ulegała zmianie. Na początku istnienia nazywano ich DULEBAMI, potem Wołynianami (tak nazwano ich po 981 roku, kiedy to Włodzimierz Wielki przyłączył plemię do Rusi Kijowskiej).
Wołyń (część dzisiejszej Ukrainy), to kraina położona pomiędzy wyżyną Podolską a niziną Poleską w dorzeczu rzeki Dniepru i Prypeci z jednej a Dniestru i Bugu z drugiej strony, o nadzwyczaj różnorodnym i urozmaiconym krajobrazie.
Duże zróżnicowanie Wołynia pod względem struktury i topografii ziemi wywierało przemożny wpływ na sposób gospodarowania, warunki i poziom życia jego mieszkańców, a specyficzne ukształtowanie geograficzne uczyniło go krajem tranzytu. Od wieków głównym miastem Wołynia, gdzie koncentrowały się władze ziemi wołyńskiej (świeckie i duchowne) był Łuck. W mieście tym schodziły się ważne szlaki komunikacyjne Europy środkowo-wschodniej, gdyż droga z Polski (i dalszego zachodu) łączyła się tu z drogą karawanową wiodącą znad Czarnego Morza oraz ze starożytnym gościńcem, dążącym przez Polesie na Litwę. Około roku 1870 ten wielki szlak komunikacyjny został wytknięty w postaci szosy brzesko-kijowskiej prowadzącej przez Łuck, Równe, Nowogród Wołyński i Żytomierz. W roku 1873 wybudowano magistralną linię kolejową łączącą Warszawę z Odessą, wiodącą przez Chełm, Równe, Szepetówkę, Berdyczów, Winnice i Bałtę . Pierwsza linia kolejowa na Ukrainie związała Bałtę z Odessą i oddana została do użytku w roku 1866. Pod koniec XIX w. sieć linii kolejowych połączyła ze sobą wszystkie większe miasta Ukrainy .
Wołyń w czasach wczesno-historycznych należał do książąt ruskich. Zdobyty częściowo przez władców polskich pod koniec XI w., a przez Litwinów początkiem XIV w., został następnie podzielony pomiędzy Koronę Królestwa Polskiego i książąt litewskich. Od czasów wstąpienia na tron polski Władysława Jagiełły, na mocy postanowień unii polsko-litewskiej w Krewie z 1385 r., tereny te wchodziły w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego, związanego węzłami prawno-państwowymi z Polską. Wołyń znalazł się w granicach Korony Polskiej na mocy postanowień unii polsko-litewskiej zawartej w Lublinie w 1569 roku. Po unii lubelskiej pozostały tylko pewne odrębności, np. obowiązywało tu prawo litewskie (Statut Litewski) .
Wołyń pozostał w Koronie Polskiej do czasu rozbiorów ziem polskich pod koniec XVIII wieku. Stopniowo, aż do całkowitego podbicia w 1795 r., Ukraina, jak i Litwa oraz Białoruś, przeszły pod panowanie Rosji, jako ziemie wcielone do Cesarstwa. Od początku rozpoczął się proces rusyfikacyjny. Dawne ziemie polskie zostały zreorganizowane pod względem administracyjnym i podzielone na 9 prowincji, zwanych prowincjami wschodnimi, które posiadały trzy gubernie generalne: jedna w Wilnie dla trzech prowincji litewskich; druga w Witebsku dla trzech prowincji białoruskich; trzecia w Kijowie dla trzech prowincji ukraińskich, nazwana przez Rosjan „regionem południowo zachodnim”. Ukraina, która interesuje nas w szczególności, została podzielona na trzy następujące prowincje: kijowska – obejmująca obszar 50.960 kmq; kamieniecka – 42.018 kmq i wołyńska – 71.739 kmq. Gubernie generalne tych 9 prowincji były podporządkowane specjalnemu Komitetowi Spraw Wewnętrznych dla Prowincji Wschodnich w Petersburgu, który powstał dla celów represyjnych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz