Stryjówka, gmina Maksymówka – wieś z przewagą ludności polskiej nad ukraińską, licząca ponad 1800 mieszkańców. W 1943 r. banderowcy dokonali napadu na wieś. „Jak przyszli wieczorem 11 listopada 1943 r. zabić mego ojca Jana Robaka – wspomina jego córka, Władysława Lewczuk z d. Robak – to wtargnęli siłą, wyłamując drzwi w sieni. Kiedy się zaczęli dobijać do drzwi, to mój dziadek wyszedł z pokoju i podszedł do drzwi, mówiąc: »jaka to cholera tłucze się po nocy?«. Banderowcy, którzy już włamali się do sieni, powiedzieli do niego: »bądźcie cicho, nic wam nie zrobimy!« Świecili latarkami elektrycznymi po mieszkaniu szukając naszego ojca. Ale nasz ojciec około dwu godzin wcześniej został zabrany niemal siłą przez naszego sąsiada Ukraińca, Michała Kuszlaka – kolegi szkolnego naszego ojca, który razem z ojcem ukrył się u sąsiada Jana Sowy. Kuszlak nie powiedział ojcu, dlaczego go wyprowadza z domu”. Antoni Sokół pisze, że podczas tego napadu jego matka i siostra schroniły się u Ukraińca Turańskiego. „Gdy ucichły strzały i banderowcy odeszli, Turański razem z moją mamą poszli do naszego domu i tam zastali zastrzelonego mego ojca Jana Sokoła”. „Ukraińcy we wsi musieli znać szczegóły napadu – pisze Bolesław Łukasiewicz – bo nie sposób inaczej wytłumaczyć czynu Michała Kuszlaka czy Pałaszki Nahajowej ze Skałaszczyzny, która niemal siłą zaciągnęła do swego domu i tam ukryła przed napadem swego sąsiada Stacha Ganowskiego. To świadczy, jak bardzo zróżnicowana była postawa ludności w Stryjówce, ludności ukraińskiej oczywiście. Jedni, nie bacząc na następstwa, starali się pomagać Polakom, w tym samym zaś czasie ich być może krewni lub przyjaciele mordowali swych sąsiadów”.
Źródło: W. Lewczuk z d. Robak, Byłam świadkiem, „Na rubieży” 2001, nr 56, s. 33; A. Sokół, Byłem świadkiem, ibidem; AW, II/2089, B. Łukasiewicz, Wspomnienia ze Stryjówki, k. 64.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz